Το κύμα μετανάστευσης στο οποίο βρέθηκαν χιλιάδες έλληνες την δεκαετία του '50 και του '60, το είχαν ζήσει αμέτρητοι Ιταλοί στα τέλη του 19ου αιώνα. Πολλοί άνθρωποι από την γειτονική μας χώρα, ψάχνανε ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο έξω από τα σύνορα της χώρας τους, αλλά και έξω από τα σύνορα της Ευρώπης. Συγκεκριμένα η Αμερική και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο νούμερο ένας στόχος για χιλιάδες Ιταλούς. Δεν είχαν όμως όλοι σκοπό να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη στις ΗΠΑ. Αρκετοί χιλιάδες Ιταλοί και συγκεκριμένα Γενοβέζοι, μετανάστευσαν στο Μπουένος Άιρες. Πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην γειτονιά κοντά στο λιμάνι της πρωτεύουσας, την Μπόκα. Εκεί τον Απρίλιο του 1905, μία παρέα νεαρών μεταναστών από την Γένοβα ίδρυσαν την αγαπημένη σε πολλούς ανά τον κόσμο Μπόκα Τζούνιορς. Την Πέμπτη 03 Απριλίου η Μπόκα θα γιορτάσει τα 120 χρόνια από την ίδρυση της. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, η Τζένοα ως ομάδα της Γένοβας για να τιμήσει και να υπενθυμίσει την σύνδεση μεταξύ των δύο συλλόγων λάνσαρε την φανέλα της παρακάτω φωτογραφίας. Μία εμφάνιση οπως η κλασική της Μπόκα Τζούνιορς.

Για τους περισσότερους η Mainz ή το Mainz, είναι μία ομάδα που απλά συμπληρώνει την 18αδα της Bundesliga. Αδιάφορη για πολλούς, κατέχει μόνο τρία κύπελλα δυτικής Γερμανίας, ενώ στο πρωτάθλημα είναι σταθερά στην πρώτη κατηγορία από την σεζόν 09/10. Σαν ομάδα λέω ότι είναι αδιάφορη, διότι ποτέ δεν ήταν η ομάδα που θα έβαζε δύσκολα στους μεγαλύτερους, όπως έκανε η Gladbach ή ακόμα και η Herta ανά περιόδους. Δεν βγάζει παίκτες αστέρια, δεν πουλάει και δεν αγοράζει ακριβά. Το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε από την Mainz είναι τους δύο κορυφαίους προπονητές που ανέδειξε: Jürgen Klopp και Thomas Tuchel, δύο προπονητές που ξεκίνησαν την προπονητική τους καριέρα από την ομάδα του ομώνυμου ποταμού Main και κατέκτησαν βαρύτιμα τρόπαια με πιο σημαντικό και για τους δύο αυτό του Champions league.

Η Athletic ιδρύθηκε το 1898 ως Athletic club, αργότερα συγχωνεύτηκε με την Bilbao FC και έτσι προέκυψε η Athletic Club de Bilbao η πιο απλά Athletic Bilbao, που γνωρίζουμε όλοι μας σήμερα. Το 1903, με αφορμή τον τελικό κυπέλλου της Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικ Μπιλμπάο, κάποιοι Βάσκοι φοιτητές ίδρυσαν ένα φιλικό σωματείο στην Μαδρίτη, με όνομα Athletic Madrid. Οι δύο ομάδες είχαν τα ίδια χρώματα στην φανέλα τους, δηλαδή το μπλε και το άσπρο, τα οποία υιοθέτησαν από την Μπλάκμπερν. Αργότερα άλλαξαν χρώματα τους και πήραν το κόκκινο και το άσπρο εμπνευσμένα από την Southampton. Η Ατλέτικο όμως κράτησε το μπλε σορτσάκι για να ξεχωρίζει από την Μπιλμπάο, κάτι το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα. Το 1940 κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Franco, υπήρξε ένας νόμος, ο οποίος απαγόρευε τα ξενόφερτα ονόματα. Ετσι η Athletic Madrid έγινε Atletico Madrid, όπως δηλαδή την γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. 

Φέτος η Aston Villa γιορτάζει τα 150 χρόνια από την ίδρυση της. Ο μύθος λέει ότι η ομάδα του Μπέρμιγχαμ ιδρύθηκε από 4 παίκτες, μιας ομάδας κρίκετ του Μπέρμιγχαμ, που πήγαν να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι ράγκμπι. Σκοπός τους ήταν να βρούνε ένα ακόμα άθλημα, με το οποίο θα μπορούσαν να ασχοληθούν τους χειμερινούς μήνες. Κατά την επιστροφή τους, σε ένα λιβάδι πιο δίπλα διεξαγόταν ένας αυτοσχέδιος αγώνας ποδοσφαίρου. Οι 4 παίκτες παρακαλούθησαν τον αγώνα και αποφάσισαν να ασχοληθούν με το ποδοσφαίρο. Έτσι ίδρυσαν την Aston villa. Λίγα χρόνια αργότερα η Villa ήταν η πρώτη ομάδα που έβαλε το σήμα της στην φανέλα της. Την σεζόν που διανύουμε οι χωριάτες αγωνίζονται με την επετειακή τους εμφάνιση, μία κατάμαυρη φανέλα χωρίς χορηγούς και ονόματα, όπως και η πρώτη τους φανέλα.

Συμπτώσεις μπορούν να συμβούν παντού, το ίδιο και στο ποδόσφαιρο, ας δούμε τρεις τέτοιες ιστορίες. 

Η εθνική μας ομάδα χθες επικράτησε με 0-3 στην Σκωτία και προκρίθηκε στην ελίτ κατηγορία του Nations League. Η εθνική ομάδα με μέσο όρο ηλικίας 22.7 έτη, έκανε φοβερή εμφάνιση με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Κωνσταντέλια. Ο παίκτης του ΠΑΟΚ έκανε το 0-1 και έδωσε 2 ασίστ. Από την άλλη το "νέο αίμα" Κωνσταντίνος Καρέτσας έγραψε ιστορία, καθώς με το γκολ που πέτυχε έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής. Το μέλλον της γαλανόλευκης μοιάζει λαμπρό. Μία ομάδα που εκπέμπει υγεία, έχει ένα οικογενειακό κλίμα και πάρα πολύ ταλέντο από νέους παίκτες. Είναι αυτό που έλειπε από αυτή την εθνική όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά όλα αυτά χάρις σε έναν εξαιρετικό προπονητή, ο οποίος ξέρει να δουλεύει με πιτσιρικάδες και μιλάει σαν πατέρας στην ψυχή τους. Το μουντιάλ μοιάζει να είναι κοντά και δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε, ότι η πρωτιά στο προκριματικό όμιλο για αυτό μοιάζει ρεαλιστική. Εγώ προσωπικά πιστεύω, πως θα δούμε πολύ μεγάλα πράγματα από αυτή την εθνική. Κάτι ακόμα το οποίο είναι πολύ καλό, είναι ότι για μία δεκαετία τουλάχιστον θα βλέπουμε μία εθνική με πολύ χαρά και αισιοδοξία.

Ιανουάριος 1919, η Ντεπορτίβο Εσπανιόλ παίζει ένα φιλικό με την Έλτσε, το οποίο θα ήταν ο λόγος για έναν άδικο χαμό αλλά και μίας δημιουργίας. Στον φιλικό αυτόν αγώνα, σε μία διεκδίκηση της μπάλας ο Λουίς Μπονέρα της Ντεπορτίβο θα χτυπήσει άσχημα και τρεις μέρες αργότερα θα καταλήξει στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Σοκαρισμένοι οι συμπαίκτες του διαλύουν την ομάδα. Μάρτιος 1919, κάποιοι παλιοί ποδοσφαιριστές της Ντεπορτίβο Εσπανιόλ σε μία έξοδο τους στο μπαρ "Τορίνο" αποφασίζουν πως θέλουν να παίξουν και πάλι μπάλα και έτσι, μέσα από τις στάχτες της Ντεπορτίβο Εσπανιόλ, εγένετο η ιστορική Βαλένθια. Έξι πρωταθλήματα, 8 copa del rey, 1 europa league, 1 κύπελλο κυπελλούχων και 2 super cup είναι τα τρόπαια που έχει κατακτήσει η Βαλένθια. Δεν ξεχνάμε φυσικά και τους 2 συνεχόμενους τελικούς champions league που έχει βρεθεί, χωρίς όμως  να καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο. Μία το 2000 απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης και την δεύτερη απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου το 2001. Άσχετα με το σημείο στο οποίο βρίσκεται η Βαλένθια τα τελευταία χρόνια, από την ομάδα στο παρελθόν έχουν περάσει τεράστια ονόματα του ποδοσφαίρου. Mendieta, Aimar, Kempes, οι δύο David Villa και Silva, ο Ayala είναι μερικοί παικταράδες που έχουν φορέσει την φανέλα των νυχτερίδων. Κάποτε στην Ισπανία για να πάρεις το πρωτάθλημα έπρεπε να φύγεις μέσα από το Μεστάγια αλώβητος. Η πιο καυτή έδρα στην Ισπανία, το θρυλικό Μεστάγια ήταν το δύσκολο σκαλοπάτι για κάθε ομάδα. Σήμερα η ομάδα περνάει δύσκολες στιγμές, βρίσκεται κοντά στην ζώνη του υποβιβασμού και μάχεται για την σωτηρία της για άλλη μια χρονιά. Διοικητικά λάθη και αδιαφορία των ανθρώπων της ομάδας έχουν φέρει τις νυχτερίδες σε δύσκολη θέση. Ελπίζω να τελειώσουν με αίσιο τρόπο τα προβλήματα αυτά και να ξανά δούμε την Βαλένθια ανάμεσα στους μεγάλους της Ισπανίας αλλά και της Ευρώπης.

Σαν σήμερα 19.03.2023 πριν 2 χρόνια δηλαδή, έκανα ένα όνειρο μου πραγματικότητα. Πήγα στο Παρίσι με σκοπό να δω τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή να παίζει μπάλα από κοντά, τον οποίο έχω παιδικό ήρωα από τότε που ήμουν 8 χρονών. Δεν θα σταθώ όμως μόνο σε αυτό το κομμάτι, θα μιλήσω για την συνολική εμπειρία του Paris Saint Germain-Stade Rennais. Το εξωγηπεδικό κομμάτι θύμιζε περισσότερο βόλτα σε εμπορικό κέντρο παρά γήπεδο. Μία καντίνα μόνο με κακό "βρωμικο", καθόλου συνθήματα και μεγάλη ουρά στην μπουτίκ ήταν κάποια πράγματα τα οποία έζησα εκεί. Αφού περάσαμε τα τουρνικέ το τοπίο άρχιζε να αλλάζει λίγο, πράγμα που δεν περίμενα. Η εξέδρα των οργανωμένων ήταν δυναμική από την πρώτη στιγμή με συνθήματα, τύμπανα και σημαίες. Λίγο μετά βγήκε η ομάδα για προθέρμανση. Δεν θα κρύψω ότι δάκρυσα όταν είδα από κοντά τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου πάνω από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Leo Messi. Στον αγώνα τώρα η Pari έχασε με 0-2, αλλά προσωπικά δεν με ένοιαξε καθόλου δεν ήμουν εκεί για την ομάδα, αλλά για τον παίκτη. Έβγαλα όλο το ματς να κοιτάω μόνο τον Αργεντινό μάγο. Είδα τον Messi να κάνει μαγικά με την μπάλα από την προθέρμανση κίολας, να βγάζει μπαλιές και να δημιουργεί φάσεις που δεν περίμενα, να περνάει ποδοσφαιστες σαν σταματημένους, να κινείται τόσο έξυπνα στον χώρο. Είναι πολύ διαφορετικό να τον βλέπεις από κοντά παρά από την τηλεόραση. Προφανώς είδα και άλλους αστέρες του ποδοσφαίρου, αλλά δεν τους έδωσα ούτε μια στιγμή σημασία. Όταν ο Messi είναι εκεί δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού!!

Με αφορμή τα μαζεμένα ντέρμπι που είχαμε στην Μεγάλη Βρετανία το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πάμε να δούμε πέντε μεγάλα-ιστορικά ντέρμπι του νησιού για τα οποία δεν ξέραμε ότι υπάρχει ποδοσφαιρική έχθρα.

Σαν σήμερα 19.03.2023 πριν 2 χρόνια δηλαδή, έκανα ένα όνειρο μου πραγματικότητα. Πήγα στο Παρίσι με σκοπό να δω τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή να παίζει μπάλα από κοντά, τον οποίο έχω παιδικό ήρωα από τότε που ήμουν 8 χρονών. Δεν θα σταθώ όμως μόνο σε αυτό το κομμάτι, θα μιλήσω για την συνολική εμπειρία του Paris Saint Germain-Stade Rennais. Το εξωγηπεδικό κομμάτι θύμιζε περισσότερο βόλτα σε εμπορικό κέντρο παρά γήπεδο. Μία καντίνα μόνο με κακό "βρωμικο", καθόλου συνθήματα και μεγάλη ουρά στην μπουτίκ ήταν κάποια πράγματα τα οποία έζησα εκεί. Αφού περάσαμε τα τουρνικέ το τοπίο άρχιζε να αλλάζει λίγο, πράγμα που δεν περίμενα. Η εξέδρα των οργανωμένων ήταν δυναμική από την πρώτη στιγμή με συνθήματα, τύμπανα και σημαίες. Λίγο μετά βγήκε η ομάδα για προθέρμανση. Δεν θα κρύψω ότι δάκρυσα όταν είδα από κοντά τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου πάνω από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Leo Messi. Στον αγώνα τώρα η Pari έχασε με 0-2, αλλά προσωπικά δεν με ένοιαξε καθόλου δεν ήμουν εκεί για την ομάδα, αλλά για τον παίκτη. Έβγαλα όλο το ματς να κοιτάω μόνο τον Αργεντινό μάγο. Είδα τον Messi να κάνει μαγικά με την μπάλα από την προθέρμανση κίολας, να βγάζει μπαλιές και να δημιουργεί φάσεις που δεν περίμενα, να περνάει ποδοσφαιστες σαν σταματημένους, να κινείται τόσο έξυπνα στον χώρο. Είναι πολύ διαφορετικό να τον βλέπεις από κοντά παρά από την τηλεόραση. Προφανώς είδα και άλλους αστέρες του ποδοσφαίρου, αλλά δεν τους έδωσα ούτε μια στιγμή σημασία. Όταν ο Messi είναι εκεί δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού!!